In 1972 opende ik voor het eerst mijn ogen. Na een fantastische jeugd, waar ik hele dagen in de bosjes voor ons huis indiaantje speelde met mijn hartsvriendinnen, die nog steeds hartsvriendinnen zijn, werd het tijd om naar school te gaan.
Na de Havo vertrok ik naar Breda om te studeren aan de NHTV. Voor en na mijn avontuurlijke baan als wedding planner heb ik diverse management functies uitgeoefend. Als leidinggevende heb ik bij D-Reizen, Vedior, Thuiszorg Rotterdam en bij de Raad voor de Kinderbescherming gewerkt.
In 2006 heb ik mijn Post HBO Bedrijfskunde behaald.
Mijn basis ligt thuis. Thuis bij mijn twee engeltjes en mijn geliefde. Thuis, omringd met veel groen en vrienden die ons huis ook als thuis zijn gaan zien. Dat thuis is zo bijzonder omdat ik zo graag uitvlieg. Bijvoorbeeld voor een samenzijn met mijn vriendinnen onder het genot van een goed glas wijn, om te dansen op mijn allerhoogste hakken, om te joggen in de Biesbosch of om te werken.
Sinds zeven jaar heeft het schrijven mij behoorlijk in zijn greep gekregen. Vanaf het moment dat onze eerste IVF behandeling door een fout van het ziekenhuis mislukte en ik me verdrietig, gefrustreerd en ook machteloos voelde, bedacht ik me dat deze emoties ook een goed doel konden dienen. Dat ik mijn ervaringen op papier zou kunnen zetten om het onderwerp onvruchtbaarheid in een ander licht te zetten. Open en zonder taboe. In de hoop dat ik andere mensen kon helpen de weg vrij te maken. Ik heb vruchtbaarheid van twee kanten mee mogen maken. Zwanger door de pil heen en zwanger dankzij ICSI. Een groter contrast kon ik me niet bedenken. Ik depte mijn tranen, ging met gerechte rug achter mijn MacBook zitten en typte het eerste hoofdstuk. Ieder vrij uur dat zich aandiende, vloog ik achter diezelfde laptop, om volledig in mijn werk op te gaan. Nu beide dochters naar school gaan, vertrek ik op doordeweekse dagen met de laptop onder mijn arm naar een afgezonderde plek, om me in mijn eigen wereld terug te kunnen trekken. De wereld van de letters, mijn wereld van magie.
|
Op die plek heb ik het slotstuk van de trilogie geschreven; KIND ZONDER STEM. Daarnaast ben ik druk met het Babyhuis dat sinds november 2013 zijn deuren heeft geopend. Zeven jaar geleden werkte ik als leidinggevende bij de Raad voor de Kinderbescherming. Ik leerde er dat er veel kinderen waren die door een rechter uit huis geplaatst werden, omdat hun ouders niet meer voor hen konden zorgen. Ongeveer de helft van deze kinderen kreeg een plekje in een pleeggezin toegewezen. Voor de andere helft was er geen veilige plek om te kunnen wonen. Deze kinderen verhuisden van crisis- naar crisisopvang tot ze naar een instelling moesten. Plekken die in de meeste gevallen grijs en grauw zijn en waar er weinig ruimte is voor de ontwikkeling van kinderen. Kinderen die geen enkele invloed hebben op hun eigen situatie. Kinderen die maar een ding willen; gelukkig zijn. Vanaf dat moment wist ik, dat als de tijd er rijp voor was, ik me voor deze kinderen hard wilde maken.
KIND ZONDER STEM vertelt over de inspirerende zoektocht na mijn ontslag bij de Raad voor de Kinderbescherming. Het is een weg die ik met veel vallen en opstaan heb bewandeld. Een weg waar vertrouwen mijn leidraad was en waarbij de wilskracht om op te komen voor kinderen die geen stem hebben, alleen maar groter werd. Ik kan met recht zeggen dat ik trots ben op het resultaat wat we met elkaar hebben bereikt. Een Dushi Huis in Dordrecht, het Babyhuis in Dordrecht en de twee Beschermde Wieg kamers die in september hun deuren openen in Papendrecht en Groningen. Ik sta nog maar aan het begin, er is nog veel werk te verrichten.
Mijn top 3 van aanpassingen in de wet en regelgeving waar ik me hard voor maak:
1. Houdt broertjes en zusjes na een uithuisplaatsing samen.
2. Sluit de jeugdinstellingen en maak geld vrij voor gezinshuizen waar biologische ouders ook welkom zijn.
3. Een moeder die uit nood en wanhoop haar baby anoniem achter laat bij een veilige voorziening moet niet bestraft worden zoals nu in de wet is bepaald.
Om de wereld mooier te maken hebben we elkaar nodig. Het geeft bijzonder veel voldoening je onbaatzuchtig in te zetten voor anderen. Weet dat jij de verandering kan zijn in het leven van een ander; een glimlach op iemands gezicht kunt toveren.
Iedere dag leent zich daar opnieuw voor. Elke keer weer.
Meer informatie over Barbara’s projecten:
www.het-babyhuis.nl
www.beschermdewieg.nl (vanaf september 2014) |
